fyfka

 Czytalam pewną notkę. Ona mnie zainspirowala.

   Wiem że smierc to malo przyjemny temat.. Osobiscie przestalam ją lubić. Nie czekam na nia. Ale w koncu nadejdzie...warto pomyslec nad sensem istnienia. nad sensem smierci...czemu nie...

   Tak czesto widzimy czyis pogrzeb. Nawet nas to nie rusza. a przeciez to jeden z nas odszedl....ktos stracil wszystko co mial...stracil zycie. widzimy sznur ludzi dreptajacy ja jakas trumienką. nie myslimy sobie że może ten ktos tak bardzo chcial życ. ze nie bylo mu dane zyc dluzej. nie mamy sentymentu ani uznania dla trumien. nie przychodzi nam na mysl ze trumna to bedzie nasz dom. dom na wiecznosc. Chciala bym byc pochowana w bieli...ubrana na bialo, na bialej poduszeczce. z usmiechem na twarzy. w reku miec rozę i rozaniec..bialy. trumne bym chciala miec czarna. nie zalezy mi na tym by ludzie plakali. nie chce z nich wyciskac lez. i tak nie byly by szczere. chciala bym poprostu by bylo duzo ludzi. to takie smutne...czlowiek mial za zycia tylu przyjaciol, znajomych. tak liczna rodzinę. a pozegnala go tylko garstka ludzi. chciala bym z gory wiziec wszystkich ludzi, ktorzy znaczyli cos w moim zyciu, ktorzy maja zaszczytne miejsce w moim sercu. chciala bym wiec widziec mase ludzi....odejde tylko raz wiec chce by ten dzien byl wesoly. chce by wszyscy sie smiali, tryskali energia. by byli ubrani na bialo. spotkamy sie ostatni raz...wiec chce ich zapamietac wesolych.nie chce miec wiencow z napisem '' ostetnie pozegnanie''. chce by kazdy w reku trzymal roze ze wstązeczką i z napisem " do zobaczenia wkrotce...".... nie boje sie ani tez nie pragne smierci. poprostu co ma byc to bedzie...

Znów nie mam weny. Siadam przed komputerem i w glowie mam już plan co napisze. Dopiero jak zaczynam pisać to okazuje się ze ... nie mam o czym. Bo niby o czym? O życiu? beznadzieja...O szczęściu? A czy takie coś istnieje? To bylo pytanie retoryczne...Smutno mi. Ale niby czemu? Przecież powinnam się przyzwyczaić ze  co minutę w szkole ktoś bardzo mi bliski mnie rani tak bardzo. Że zawsze po szkole juz na klatce waham się czy wejśc czy nie. Odpowiedz jest zawsze ta sama...nie mam wyboru. A tak bym chciala kiedyś isc w zupelnie inną stronę od tej pierdolonej szkoly i już nigdy nie pokazać się na oczy wszystkim.Mam dosyć. Dosyć siebie, JEJ, szkoly, dziwnej milosci,tego że przez to ze nie potrafie zyc nie potrafie odzyskac tego co stracone. Jezu, znowu zaczelam palić. Nie nalogowo. jak mi zle to pale. A mi zle caly czas. Obiecelam sobie ze nie bede pila, palila... obiecalam sobie ale... nic z tego. Moze gdybym miala motywacje. Nie mam powodu zeby przestac. teraz dotarlo do mnie ze w obecnosci dwoch osob bylam szczesliwa. Dotarlo do mnie ile stracilam. I to wszystko przez to ze nie radze sobie. Kiedys mialam wiele. Dobre oceny, przyjaciol, calkiem normalną rodzinę. Kiedys bylo inaczej. Nic juz nie mam...W dodatku dowiedzialm sie ze chlopak ktorego tak kocham ma inną. Do diabla z takim życiem.

napisala bym cos. dawno nie pisalam. ale jakos... nie moge sie zabrac. nie chce nic nie pisac. wiec teraz pisze byle co. i tak nikt tego nie czyta. nie chce mi sie pisać. brak weny? chyba tak...

   Tak się cieszylam... Przykro mi . Jest mi cholernie przykro. A niby nie mam powodu.Kilka dni temu byla rocznica jak mi się pewna osoba podoba. Bylam szczęsliwa. Kochalam, mażylam. Wlasciwie to też cierpialam ale jakoś tego nie odczowalam. Bylo mi dobrze. Może to przez tą pieprzoną nadzieję...Wiedzialam że ja dla niego nie istnieję, ale on byl taki mily, taki sympatyczny. Nic więcej do szczęścia nie potrzebowalam. Zylam milością. A teraz? Placzę po kątach, unikam go. Gdybym mogla to powiedziala bym mu jak bardzo przez niego cierpię. Ale nie mogę. Kiedyś bardzo chcialam go zobaczyć. Nie widzialam. Pewnego dnia nie chcialam go zobaczyć i zobaczylam. byl tak blisko. Bożeee, skoro jesteś ( o ile jesteś ) to czemu pozwlalasz by ludzie tak cierpieli? Milość ma przynosić szczęście, radość. A co przynosi? Smutek, brak pewności siebie.

  Sama milość ( a dokladniej jej brak ) nie może tak bardzo zasmucić gdy ma się przyjaciol. Ludzi z ktorymi zapomina się o smutku. Tylko że ja mam ostatnio male '' konflikty '' z koleżankami. Nie, to nie są konflikty, ale poprostu nie mamy ze sobą kontktu. A ja nie wiem jak to naprawić. Nie wiem czy one chcę żeby coś się naprawilo .... ;(;(;(;(